Η τηλεπισκόπηση όχημα ανάπτυξης εν μέσω κρίσης

H Τηλεπισκόπηση στον 20^ο αιώνα αποτέλεσε τεχνολογία αιχμής για μια πολύ κλειστή ομάδα κρατών που περιελάμβανε ελάχιστες περιφερειακές δυνάμεις (όπως η Βραζιλία και η Ινδία).

Σήμερα ολοένα και περισσότερα κράτη, επενδύουν στην Τηλεπισκόπηση, όχι μόνο για την απόκτηση ιδίων εικόνων για την επιφάνεια του πλανήτη αλλά κυρίως για την ενδυνάμωση των εθνικών τους οικονομιών με την είσοδό τους στη διαστημική αγορά. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη Ν.Κορέα, την Τουρκία και τη Νιγηρία. Η αγορά του διαστήματος και ειδικότερα ο τομέας παρατήρησης Γης, διακρίνεται κυρίως:

1. Για την αντοχή στην οικονομική κρίση. Για παράδειγμα, το 2009 ενώ η Μ. Βρετανία σημείωσε αύξηση του ΑΕΠ μόλις κατά 0.3%, η αντίστοιχη αύξηση στη διαστημική αγορά κυμάνθηκε από 3% (λειτουργικός τομέας) έως 11% (τομέας υπηρεσιών & προϊόντων)!
2. Για την ικανότητα να δημιουργεί θέσεις εργασίας υψηλών προδιαγραφών.
3. Για την ικανότητα να συγχωνεύει τεχνολογίες αιχμής.
4. Για την ανταποδοτικότητα των προϊόντων που παράγονται.
5. Για την ώθηση που προσδίδεται στην έρευνα από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
6. Για την κάλυψη των αυξημένων αναγκών παρακολούθησης του περιβάλλοντος.
7. Για τη βελτίωση των υπηρεσιών που σχετίζονται με την ασφάλεια των κρατών.

Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα συνίσταται από την αυστηρή απουσία οποιουδήποτε προγράμματος διαστημικής τεχνολογίας ενώ μετά τον τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο Hellas Sat (2003), τηρήθηκε αυστηρή «σιγή ασυρμάτου». Πέρα από το πρόγραμμα Hellios 2B (2009), στο πλαίσιο του οποίου η χώρα μας συγχρηματοδοτεί μαζί με άλλα κράτη τη Γαλλία για την ανάπτυξη και λειτουργία στρατιωτικού δορυφόρου παρατήρησης Γης, καμία άλλη εξέλιξη δε σηματοδοτεί την πρόθεση της χώρας μας να εισέρθει στη διαστημική αγορά.

Και η ερώτηση είναι προφανής:

Χάσαμε το τραίνο ή προλαβαίνουμε ακόμα να πηδήξουμε στο τελευταίο βαγόνι;